برای تو....

نوشته ای به مناسبت روز معلم که قراره سر صف بخونمش

کلمات برجسته شامل نام یا نام خانوادگی معلم هامه و یا بخشی از این دوتاست:

کلاس اول بود و بسیار کوچک ...
آنقدر کوچک که باید برای گرفتن دستگیره در کلاس پابلندی می کرد
در چشمانش عصمت و پاکی موج می زد و در میان این امواج پر تلاطم حلقه ای از اشک دیده می شد
آخر روز شکوفه ها بود و جدایی از مادری که هفت سال او را آمنه وار در دامان امنش پرورانده بود کار چندان آسانی نبود
چهره ی معصومانه اش گه گاه پر از بغض می شد اما غرور کودکانه اش جلوی چکیدن  اشک هایش  را می گرفت
که ناگاه از پشت سر صدایی پر از مهربانی صدایش زد صدایی که بی شباهت به صدای  مادر مهربانش نبود
برگشت بانویی رعنا و نورانی که در میان تلالو آفتاب مهرجویانه صدایش می کرد
صاحب صدا جلو تر آمد دستش را گرفت. گرمای دستش آنقدر لطیف بود که آن همه دلهره و اضطراب روز اول  را از یادش ربود و شد تسکین دلش
با آن دستان مهربان اشک های در صدد جاری شدن را از مژه گانش پاک کرد و با مهربانی تمام او را در آغوش کشید
آنروز او برای اولین بار صاحب معلم که نه دگر بار صاحب مادری مهربان شده بود
و این اولین تجربه همه ی کودکانی است که برای نخستین بار پای در  مدرسه می نهند
من تو او و همه مان برای اولین روز پناهی می خواستیم که در مامنش جای بگیریم و در دامانش رستگاری بیاموزیم
و آن پناه معلممان بود محبوب همیشگی دلهامان
کسی که آموخت خدای ستار العیوب غفار الذنوب مهربان ،دری به نام توبه دارد که برای گشودنش به روی  مان همیشه آماده است
او بود که  درس زندگی را به ما آموخت..چون  فاطمه صدیقه زندگی کردن را..زهرا گونه عبادت کردن را و مرضیه وار راضی بودن به قضای الهی را
آموخت که برا ی  درست زندگی کردن باید جنگید باید تلاش کرد باید همچون هاجر در جست و جوی چشمه ی جاری زمزم زندگی دوید .
که همچون آسیه باید بر حق اصرار ورزید و در برابر ظلم ایستادگی کرد
او بود که آموخت در عاشواری  حسینی علمدار کربلا  شجاعت را از هم چون ام البنینی به یادرگار گرفته بود
که اگر علی اصغر شش ماهه حماسه ساز شد این حماسه سازی در دامان رباب صبور سروده شده بود
و آموخت که آن کسی به حق  منتظر آن منتظر است  که  لذت های فانی دنیا را به بهای از دست دادن رستگاری دائمی آخرت نفروشد
و این تنها گوشه از همه ی آموزه هایی دینی  بود که با آن ها ما را بزرگ کرد و در گوشمان زمزمه نمود
و قصه ی رستم و اسفندیار ویس و رامین و بیژن و منیژه
و شاهنامه ای که خود درس زندگی است
که با آن ها غریب و بیگانه بودیم و آموختنشان شد چراغ راه زندگیمان
معلم همان کسی است که  کریمانه دست آموزشش را بر سرمان کشید و با میوه ی طیبه ی زندگی چشمان نابینایمان رابه حقایق زندگی گشود و با ما  هم چون پرستویی مهاجر از سرزمین جهل وظلم به سرزمین عالی علم و عدل رهسپار شد
ای معلم مهربانم ای که هزاران گل مریم  و هزاران عطر محمدی طراوت رابه دستان زحمت کشت باز نمی گرداند
می دانم که وجودت مایه ی آرامش است و چوبی که تابه حال با آن نوازشم نکرده ای  مایه رفعت گلدسته های دانشم
آخر چگونه  زحماتت، زهد و پارسایی ات صداقت و آن همه روحانیتت را با جملاتی نا چیز وصف کنم  آن هم درست  زمانی که  تو  خود نوشتن و نگاشتن را به من آموختی و این  درس پس دادنی بیش نیست و تو اعظم از آن هستی که در وصف بگنجی
ای آموزگار مهربانم تو نگین انگشتر زندگانیم هستی و به سان گوهری نفیس فریده مانند به زیبایی اش فزونی می بخشی
تو منشأ و مصدر تمام خوبی ها و زیبایی های دنیایی
و تو محدَثه ای نا شناخته ای که کسی یارای کشف حقیقت وجودت را تا دنیا باقی و پابرجاست به دست نخواهد آورد
و سال ها تلاشت در عرصه ی مقدس تعلیم و تربیت تنها هفته  ای را خجسته و فرخنده نمی کند که سال سال توست
پس معلم عزیزم سالت مبارک!