امشب،آسمان....

امشب آسمان هم تاب نیاورد.

.

.

.

.

.

.

گریست....بارید...تا بی صدا فریاد کند غمی را که خود،حدود چهارده قرن پیش به چشم دیده بود.

خورشید های بر نیزه...

ضجه های سوزناک...

اسیران خاکی...

موهای پریشان...

نگاه های مضطرب...

....

و در مقابل؛

هلهله و کف و دف و شادی....

آذین دروازه ساعات و ....

 بزم شراب و ....

قرآن ناطق بر نیزه و ...

دردانه امیرالمونین و ...

و آن سینی کزایی..

اشک ها و ناله های تک ستاره ی سه ساله کرب و بلا....

و فاجعه ای که هر سال اسلام را طراوتی دوباره می بخشد و من..

و من امسال دلم نازک تر از همیشه است..

شاید به قد بلوری شکننده...

و شاید هم دل زنگار گرفته ام تاب مقاومت در برابر این همه مصیبت را ندارد!

نمی دانم هر چه هست این شیشه ی گلی ، گرفته  ، آن هم بد جوری؛

+التماس دعا در این شب های به قول یه رفیقی بزرگ...