۲۲
مهر
روزهایی در سال هستند که خاص اند..خاص و ویژه.روزهایی که خاص بودنشان خاص بودن را می طلبند..ویژه بودن را...
روزهایی که عظمتشان وصف ناشدنی است..بزرگ است.از همان ها که در کلام نمیگنجد.همان هایی که وصفشان کار از من بزرگ تر هاست.
و عید های پیش رو از همان روزهای خاصی هستند که خاص بودن من و تو را می طلبند.
عرفه ای که شناختنش یقینا سخت شیرین است.
قربانی که دل قربانی کردن می خواهد... دل شوریده.یک دل از دنیا بریده.
غدیری که دانستن قدرش قدر و منزلتت را بالا خواهد برد و تو را همچون رود زلال خواهد کرد.و من حالا آمده ام.آماده آمده ام..آمده ام تا دگر بار این نفس سرکش را ابراهیم وار به تیغ تیز چاقوی ایمانم بسپارم.و سر سرکشش را بر باد دهم.
خدایا من دلم تو را می خواهد.نفس مطیع را می خواهد.دل ابراهیمی می خواهد.و چاقوی ایمانی که بُرندگی اش توان قربانی کردن نفس اماره ام را داشته باشد.
پس ببخش بر من هر آنچه را که مرا به تو خواهد رسانید:چشمانی بصیر،عقلی سلیم و دلی پاک هم چون رود زمزم ت.
آمین یا رب العالمین...
+چه قدر فاز ادبی بعد از این همه ریاضی و فیزیک می چسبه....عیدتونم مبارک شاد باشین دوستان...
+بعضیا این قدر روحشون بزرگه که توی این جسم خاکی دووم نمیاره و خ.دشو رها میکنه...یکی از اون بعضیا دگتر رفیعی بودن.این که تا هفته ی پیش فعل زنده بودنشون صرف می شد و حالا هم حیات ابدیشون،من و خیلی های دیگه رو بدجوری برده تو فکر...
شهید زنده!....شهادت دوباره ات مبارک..به امید شفاعت و نیم نگاهی در روزی که محتاج یک دستگیری ایم.
تشییع پیکر مطهر شهید رفیعی ..فردا در یکی از روستاهای قزوین.
