روز بهترین بابای دنیا....

نوشته ای برای بابای همیشه بهترین...!

هرسال بهمن که به نیمه می رسد نوستالژی خاصش مرا به یاد بهترین بابای دنیا می اندازد
بابایی که  همیشه بهترین بوده برایم
بابای همیشه بهترین؛
 در وصفت همیشه کلمات عاجز بوده اند ولی من با تمام توان که در برابر خوبی هایت بسیار اندک است برایت می نویسم
برایت از گذشته ها می نویسم از همان روزهایی که سکوت زندگی دو نفره تان را  با جیغ های بنفشم شکستم از آن روزهایی که عکس هایش همیشه مروری است بر بهترین روزهایی که در به یاد آوردنشان  ناتوانم.
آلبوم را که ورق می زنم خیلی زود بزرگ می شوم وخیلی زود تر از آن رنگ مشکین موهایت کم کم به رنگ برف می گراید.موهایی که در آسیاب زندگی برای خوشبختی من سپید شد
نمی دانم چند دفعه گفته ام که دوستت دارم؟
چند دفعه گفته ام که بهترین بابای دنیا را داشتن چه حسی دارد؟
نمی دانم چند دفعه،چندین برابر دوستت داشته ام؛ولی این را مطمئنم که فقط و فقط من می دانم بابایی هم چون شما داشتن چه قدر دلچسب است...
همیشه بهترین بوده ای برایم از همان اولین روزهای ورودم به این دنیا؛ولی نمی دانم چرا گاهی اوقات این حس را نسبت به خودت نداشتی.ولی من همیشه تمام سعی ام را کرده ام  تا نشان دهم که چه قدر دوستت دارم
کودکی ام که هیچگاه از خاطرم نمی رود
یادم نمی رود آن شب که خیلی کوچک بودم ،همان شب که خیلی تار بود، همان موقع که دندان هایم شکستند و من در پارک با دهانی پر از خون و سری پر پیچ و تاب در آغوشت بودم؛در راه مطب دکتر چه قدر نگران بودی
اما صدای قلبت به من آرامش می داد چون تکیه گاه امنی بودی برایم...همیشه...
هنرمندی و دخترت هم ظاهرا به خودت رفته.
.راستی آن مصاحبه را هنوز هم یادت هست؟!یادت هست که آخرش از همه تشکر کردم- حتی از برادر نداشته ام- ولی تو را یادم رفت؟
یادت هست آن روزهایی را که با شوق(و دیدار!!!!!)سر ضبط برنامه می رفتیم و تو در پشت دوربین نظاره گر پلاتو هایم بودی و خوشحال از اینکه دخترت به آرزویش رسیده؟!
یادت هست که همیشه مرا در رسیدن به آرزوی دیرنه ام یاری دادی و به درستی هدایتم کردی؟
حالا می خواهم برای زندگی خودمان پلاتو بنویسم.زندگی ای که خوشبختی سرشارش را مدیون خداوند و زحمات بی دریغت هستم
وارد راهنمایی که شدم اولین انشایم را 15 گرفتم ولی مطمئنم که این را یادت نبود و الآن ابروهای خوشگل هشتی ات را بالا انداخته ای و با دیدن این جمله لبخند مهمان لب هایت شده است.
بعد از پانزدهی که گرفتم انشایم از این رو به آن رو شد....قلمم چرخید به سمت قطب نمایی که هادی اش خودت بودی.
شاید این را ندانی ولی من همیشه بیش از نوشتن عاشق شعر گفتن بوده ام اما انگار خیلی موفق نبودم بر عکس محق گرگانی...!
هیچ وقت یادم نمی رود متن هایی را که می نوشتم،کلیپ هایی را که درست می کردم و خطاهایشان از زیر ذره بین نگاهت به نوبت می گذشتند و خط به خطشان را با دقت فراوان گوش می دادی.و مطمئنم می دانی که چه قدر مهم بود برایم نظراتت...

همیشه هم به این اتاق مجازی گونه ام  سرمی زنی (ولی ناشناس)ومتن هایم را که دیگر برایت بیات شده اند را دوباره می خوانی و با اسم هایی مثل بنده خدا و همراه اول و ... برایم نظر می گذاری ومن هم همیشه از روی آی دی ات می شناسمت و با اسم آقای بابا نظراتت را پاسخ می دهم..
نمی دانم یادت هست یا نه پارسال موقع خداحافظی و راهی سفرشدن،دم اتوبوس،موقع سوار شدن بهم گقتی:تو مسابقه آخرهم که بشی بازم دختر خودمی ونمی دانی که آن موقع تمام قند های دنیا را در دریای دلم آب کردی
حالا به پاس همه زحماتت،همه ی تشویق هایت و همه ی رنج هایی که برای به ثمر نشستن درخت زندگیمان کشدی برایت می نویسم:
زلف روزهای تولدت با روزهای تولد انقلاب گره خورده آقای بابا؛ که حسابی هم بابایی و هم آقا.....!
در برف ! هم که به دنیا آمدی و ماجرایش هم طولانی است بابای برفی...!
پس بابای برفی تولدت مثل همیشه مبارک
اگر خیلی وقت ها بد بودم غر زدم  دلِ نازک و شاعر گونه ات را رنجاندم ببخش...

وببخش بیشتر اگر کمی زندگی خصوصی مان را عمومی کردم.